Costa Rica Reisverslag 1 WG

Costa Rica – we komen eraan.........!

Leerlingen en leerkrachten van het Liemers College, locatie Zonegge hebben samen een project uitgevoerd voor 6 basisscholen in het noorden van Costa Rica. Daken en goten worden gerenoveerd, muren geschilderd en vloeren vernieuwd. De Stichting ZOM en de Wilde Ganzen hebben door hun bijdrage het project mogelijk gemaakt. In de voorjaarsvakantie zijn 10 leerlingen en 5 begeleiders naar Costa Rica geweest om het project te bezoeken. In het reisverslag staan hun ervaringen.

De dag van vertrek

Vier uur in de morgen. Op verschillende plaatsen in Zevenaar en omgeving loopt de wekker af. Het is tijd om te vertrekken naar Costa Rica. De koffers en rugzakken staan al klaar. Even nog een hapje eten en een slokje drinken en dan naar het verzamelpunt bij het AC-restaurant. Klokslag vijf uur staat iedereen al klaar. We rijden met z’n allen naar Schiphol waar we ook mevrouw van Kol-du Plessis en haar man en mevrouw Ottenheim zullen ontmoeten. Daar aangekomen zien we dat er meer mensen vroeg op zijn. Ali B. loopt daar al rond en wordt natuurlijk meteen herkend door meneer van Eijck. Ook Jermaine van X-factor wordt enthousiast begroet en dat levert meteen gratis koffie op.

Bij het inchecken verloopt alles voorspoedig en we kunnen dan ook al snel naar de gate van vertrek. Maar eerst moet er afscheid genomen worden van de ouders. Wie had daar nou het meeste moeite mee? De jongelui willen al snel verder, want er moet nog geshopt worden. Helaas hebben we daarvoor echter weinig tijd.

Nog even tijd voor een foto van de leerlingen en dan op weg………

Bij de gate aangekomen mogen we al snel instappen in de grote Airbus 330 van Delta. We zitten erg verspreid door het vliegtuig maar met wat schuifwerk en de medewerking van andere passagiers zit niemand alleen. Het is tenslotte ook een vlucht van 9,5 uur. Gelukkig zijn we voorzien van alle gemakken. We kunnen film kijken, muziek luisteren, spelletjes doen. De beenruimte is wel erg krap en het is dan ook goed om af en toe de benen te strekken. Sommigen proberen ook wat te slapen, maar door de opwinding lukt dat niet bij iedereen.

Na een lange vlucht komen we aan in Atlanta. Er staat op alle borden “Welcome in Atlanta”. Zo word je echter niet ontvangen. Controle na controle met deels onvriendelijke mensen zorgen ervoor dat we nog bijna te laat bij de volgende gate aankomen. Dit is deels ook de schuld van Piet, de man van mevrouw van Kol-du Plessis. Bij iedere controle wordt hij eruit gepikt. Toeval?

Het inchecken bij de vlucht naar Liberia – Costa Rica verloopt moeizaam. Onze instapkaarten worden niet herkend en even zijn we bang dat we het vliegtuig niet halen. Dit gebeurt gelukkig niet. Om 23.30 uur Nederlandse tijd stijgen we dan ook op voor een vlucht van nog eens 3,5 uur. Ditmaal in een Boeing 737. De vlucht verloopt wederom voorspoedig en ’s nachts om 03.15 uur landen we op Liberia. Het is dan in Costa Rica 08.15 uur in de avond. Hier komen we vlot door de douane en buiten staat er al een taxibus klaar om ons verder te vervoeren. Iris ziet al meteen dat er een knappe Costa Ricaan in de bus zit en wil meteen voorin zitten. Haar Spaans is echter niet zodanig dat er al een afspraakje van komt.

Na een kwartiertje komen we aan bij El Punto Hotel (ook via internet te vinden). Dit is een kleurrijke Bed en Breakfast waar we hartelijk verwelkomd en vervolgens in vier kamers ondergebracht worden. Het wordt nu tijd om te gaan slapen want het is intussen voor ons gevoel 05.00 uur in de ochtend.

Een lange vermoeiende reisdag, maar gelukkig is alles voorspoedig verlopen.

Costa Rica dag 2

Na een heerlijke nachtrust is bijna iedereen alweer vroeg wakker. Alleen Jeroen slaapt door alles heen en komt als laatste uit bed. El Punto is een prima hotel, het ligt alleen wel aan de Pan-American Highway, de snelweg door Midden-Amerika.

Eerst maar eens genieten van een heerlijk ontbijtje met vers gebakken brood en scrambled eggs. Ook het fruit wordt niet vergeten en dat zal niet voor de laatste keer zijn vandaag. Om half elf worden we opgehaald door Guillaume, onze buschauffeur voor de komende week. Met een mooie bus met airco gaat hij ons overal naar toe brengen. Hij spreekt niet echt veel Engels, maar hij is erg vriendelijk en behulpzaam en hij rijdt rustig.

Onze eerste rit voert naar het dierenopvangcentrum Las Pumas in Canas. Hier worden dieren verzorgd die verwaarloosd of gewond gevonden zijn. Apen, jaguars, poema’s en vogels verblijven hier om aan te sterken en eventueel weer uitgezet te worden. Dat ze wild zijn, dat merkte mevrouw van Kol – du Plessis al meteen. Bijna werd ze gepikt door een heel lange snavel. We hebben de mogelijkheid om mooi foto’s te maken en de dieren van dichtbij te zien. Hier ontmoeten we ook Karien en Bill met hun zoontje Lucas. Zij zijn de komende week onze gastheer en -vrouw. Lucas is meteen helemaal weg van onze meiden en heeft de komende week vast de tijd van zijn leven.

Na het bezoek aan de dierenopvang rijden we naar een restaurant aan de Rio Tenerio, een redelijk snelstromende rivier. In het restaurant krijgen we voor het eerst rijst met bonen te eten. Dit is het nationale gerecht van Costa Rica. Sommigen zitten een beetje met lange tanden te eten, maar iedereen heeft het in ieder geval geprobeerd. Daarna wil iedereen natuurlijk even met de voeten in het water. Jeroen, Nathalie, Anne en Jodie duiken er zelfs helemaal in. Een lekkere verkoeling want het is intussen al behoorlijk warm.

Vervolgens gaat het verder richting La Carolina Lodge. Onderweg nog even stoppen bij een supermarkt om wat lekkers in te kopen (nee, geen bonen) en te zwaaien naar mooie jongens. Daarna verder de heuvels in. We zien onderweg prachtige bergen en vulkanen, omringd door laaghangende wolken. Het klimaat is hier nu al anders dan vanmorgen. Dit heeft te maken met de invloeden van de beide oceanen. Dat vertelt tenminste meneer van Eijck.

Het laatste stukje van onze route gaat over een onverhard pad. We rijden nog 10 kilometer per uur, harder gaat niet. Op een gegeven moment moeten we zelfs uitstappen voor een wankel bruggetje omdat de bus anders te zwaar is. Dan komen we aan bij La Carolina Lodge. Midden in de natuur ligt een prachtig verblijf aan een riviertje waarin we nog een keer gaan zwemmen. Er is een echte hot/tub, verwarmd met een houtvuurtje. Het personeel is allervriendelijkst maar nogal terughoudend. Dit schijnt typisch Costa Ricaans te zijn. Na een eerste verkenning en de kamerindeling zitten we lekker ontspannen bij elkaar te wachten op het eten. En jawel, daar zijn ze weer, rijst met bonen.

Na het eten speelt mevrouw van Kol op haar gitaar terwijl Anne erbij zingt. Een stukje verderop krijgen Franka, Carlijn, Lisa en Veerle spontaan Spaanse les van Guillaume terwijl hij Engels leert van hen. Wat je niet allemaal kunt doen zonder tv, internet of telefoon. Het is erg gezellig en het wordt dan ook al snel 21.00 uur, tijd om naar bed te gaan. Dat is hier namelijk de normale tijd om te gaan slapen. Gezien de snelheid waarmee iedereen stil is, is dit ook geen probleem. Alleen de docenten houden het nog wat langer vol, maar die zoeken uiteindelijk ook om 22.00 uur hun bed op. Slapen kost ook hen geen moeite want het is heerlijk stil. Je hoort alleen het kabbelen van de rivier.

Costa Rica – dag 3

Vanmorgen is het om zes uur al licht. Dit is ook de tijd dat het eerste personeel al arriveert. Wij zijn zelf wat later, maar om acht uur zitten we aan het ontbijt. Je raadt het al, ook nu weer rijst en bonen. Gelukkig ook weer fruit en heel veel vruchtensap. De meesten van ons zullen zeker supergezond weer terugkeren naar huis.

Na het ontbijt splitsen we de groep in twee. Groep een gaat paardrijden en groep twee gaat wandelen. Bij de ruiters zijn er een paar die nog nooit op een paard gezeten hebben. Die krijgen het advies om eerst kennis te maken met het paard door het te aaien. Anne neemt dit zeer serieus. We hopen dat de kale plek in de hals van het paard weer dicht zal groeien. De rit gaat door de heuvels over het landgoed van Bill en Karien. De natuur is ongelooflijk mooi en Alejandro, onze gids vertelt over de teelt van bonen en bananen. Ook wijst hij ons op een paar apen, hoog in de boom. We zien zeldzame vogels en proberen intussen de paarden de goede kant op te sturen. Dit is niet echt moeilijk want zij weten de weg beter dan wij. Franka heeft wat moeite om de stoet te volgen. Dat ligt natuurlijk niet aan haar maar aan het paard. Na bijna anderhalf uur zijn we weer terug bij de lodge. Een geweldige ervaring rijker.

De wandelaars lopen ook ongeveer anderhalf uur. Dwars door de weilanden en het bos. Beau is onze paardenfluisteraar. Zij legt al snel contact hiermee en laat ze zelfs rondjes rennen. Onderweg worden mieren, rupsen en heel veel vogels gespot. De wandeling is pittig door de warmte. Verkoeling is dan ook noodzakelijk.

Bij de lodge aangekomen gaan we eerst zwemmen en in de hot-tub zitten. Even heerlijk ontspannen en genieten van de rivier en de natuur. Het water is wel fris, maar je went er snel aan.

Heerlijk even afkoelen na een zware dag……………………

Om half twee is de lunch. Dit keer hebben we naast het bekende recept ook rundvlees. Het smaakt erg goed en er gaat niemand met honger van tafel. Dat is ook maar goed, want er staat Spaanse les op het programma. We gaan oefenen in het begroeten en bedanken en leren van Guillaume ook nog eens de namen voor allerlei lichaamsdelen. Het blijkt toch lastig om zoveel te onthouden. En beetje rust is dan ook welkom.

Na de siësta maken we een wandeling naar een door Bill en Karien zelf aangelegd meertje. Een moerasgebied hebben ze met een dam afgesloten waardoor dit meer is ontstaan. Je kunt er vissen en varen. Daarbij vielen vooral de stuurmanskunsten van Lisa op. Meer mag ik er niet over zeggen. We zitten hier echt in de middle of nowhere want het huis waar we langs komen heeft al geen elektriciteit meer en ook de weg is onverhard en erg hobbelig. Onderweg hebben we trouwens een prachtig uitzicht op de vulkaan de Tenorio.

Na de wandeling is er nog even tijd over voordat we gaan eten. De twee echte bikkels, meneer Theunissen en meneer van Eijck springen nog even in de koude rivier om af te koelen. Het eten bestaat dit keer voor de afwisseling uit rijst met bonen. Gelukkig zitten er ook lekkere groenten en vlees bij.

Iedereen is moe van deze dag en tegen negen uur wordt het al stiller. Alleen Jeroen ontvlucht de meidenclub nog even voor een praatje met de leraren. Uiteindelijk gaat ook hij om half tien naar bed. Intussen hebben de docenten geprobeerd om aan Guillaume, onze buschauffeur in het Spaans iets te vertellen over de watersnoodramp in 1953 en de Deltawerken. Verder dan “Problemas con agua” komen ze echter niet. Meer Spaanse lessen zijn dus nog hard nodig.

Costa Rica – dag 4

Vandaag is de dag van het bezoek aan het National Parc Tenerio met de Rio Celeste. In dit park gaan we een lange wandeling maken. Dit betekent dus ook vroeg opstaan en ontbijten. Om half acht zitten we al aan tafel voor ons gebruikelijke gerecht, rijst met …… (jullie weten het wel!). Om half negen vertrekt de bus met ons gezelschap, aangevuld met Alejandro, onze gids voor vandaag, Karien en met Martin, een Amerikaan die werkt in de lodge. Na een rit van ongeveer een uur over allerlei hobbelpaden komen we bij het park aan. Onderweg ziet Alejandro allerlei vogels die ons niet opvallen. Hij vertelt erover in het Spaans met een beetje Engels. Hij kent deze streek op zijn duimpje want hij is hier geboren en werkt al zijn leven lang op de Carolina Lodge.

In het park blijft mevrouw Ottenheim bij de ingang achter omdat de wandeling in haar toestand te inspannend is. Dat geloven wij natuurlijk niet maar het blijkt wel degelijk waar te zijn. Het pad gaat op en af en ligt vol met stenen. Het is er door het vochtige klimaat ook erg glad en Jodie komt dan ook al snel op haar billen terecht. Gelukkig is er niets aan de hand. Alejandro vertelt vol vuur over de planten, bomen en dieren in het park. Het is voor ons opvallend goed te volgen. We raken al gewend aan het Spaans. Hij ziet een voetafdruk van een tapir en ook hier ziet hij weer vogels die ons niet opvallen. De groep is opvallend fit want er wordt stevig doorgelopen en helemaal niet geklaagd. Iedereen kletst met iedereen en dat is natuurlijk het mooiste teken dat de sfeer goed is. Na ruim een half uur komen we aan bij de waterval de Catarata.



We zijn diep onder de indruk van de schoonheid en het natuurgeweld van deze waterval. Het water is prachtig blauw en nadat we heel veel foto’s hebben gemaakt waden we door de rivier naar de overkant. Hier gaat het pad steil omhoog door de jungle. De mensen met lange benen zijn duidelijk in het voordeel, maar we helpen elkaar allemaal over de moeilijke punten heen. Na weer een half uurtje komen we weer bij de rivier op een plek waar een kleine stroomversnelling is. Hier kunnen we lekker gaan zwemmen. Het water stroomt er hard en je moet flink werken om tegen de stroom in te gaan. Het verkoelt wel. In een hoekje is een natuurlijke hot-tub. Het water wordt hier opgewarmd door de vulkaan. Rook ontsnapt door zogenaamde fumaroles en dit zorgt voor zoveel warmte dat het water heet is.

We kunnen lekker een half uurtje uitrusten en afkoelen. Daarna moeten we verder met onze wandeling. We gaan op en af en blijven bij de rivier. We zien prachtige natuurverschijnselen; twee groene riviertjes komen bij elkaar en er ontstaat een prachtige azuurblauwe stroom. Verderop zien we belletjes opkomen in de rivier. Hier ontsnapt zwavel aan de vulkaan. Het stinkt vreselijk, maar het is prachtig om te zien.

Na een kleine vijf uur komen we terug bij de ingang. De meesten van ons zijn redelijk moe, maar wel een prachtige ervaring rijker. Bij de ingang is een wifi-point zodat er even contact gelegd kan worden met het thuisfront. De voetbaluitslagen worden door Veerle opgevraagd (helaas, AZ verloren) en het verslag van de vorige dagen kan naar de weblog. Daarna gaan we terug naar de lodge want het is tijd om te eten.

Na het eten hebben we rust. Toch zijn de leerlingen nog niet moe want met Alejandro wordt net zo lang geslijmd totdat hij de paarden zadelt en iedereen nog een kort ritje mag maken. Vervolgens is er groot overleg over de activiteiten die we op maandag en dinsdag op de scholen gaan uitvoeren. Iedereen vertelt wat hij of zij gaat doen en meneer van Eijck maakt er een programma van. Er moeten ook nog woorden en zinnen vertaald worden. Dit gaat allemaal van een leien dakje.

Om acht uur gaan we weer eten. Kip met ….. De kip is erg lekker. Je proeft dat hij gebraden is op een houtvuur. Heel anders dan thuis in de pan. Na het eten merk je dat iedereen toch wel moe is en om negen uur ligt bijna iedereen al in bed te dromen van watervallen en stroomversnellingen.

Tot nu toe verloopt onze reis voorspoedig. Iedereen heeft het naar de zin, de groep is fantastisch en iedereen is gezond. Wat willen we nog meer.

Costa Rica – dag 5

Vandaag gaan we op werkbezoek. Om half acht staan we op en zien dat het in Costa Rica ook kan regenen. En niet zo’n beetje ook. Met bakken valt het uit de hemel. De temperatuur blijft gelukkig goed en na een uurtje wordt het ook weer droog.

We kunnen op weg naar de school Las Flores waar we kennis zullen maken met de leerlingen en leraren. Het is een van de grotere scholen in de omgeving. Ze hebben wel 31 leerlingen, verdeeld over 6 klassen. Ze bezoeken niet allemaal tegelijk de school, maar gaan in etappes verdeeld over de dag. Opvallend is ook dat ze allemaal in uniform lopen. Hier heb je dus geen gedoe over het dragen van merkkleding of niet. Na een aanvankelijk wat terughoudende ontvangst, waarbij blijkt dat er maar één lerares Engels spreekt (maar gelukkig hebben wij Karien), komt de zaak los als eerst de Costa Ricaanse kinderen hun volkslied zingen en vervolgens Anne het Wilhelmus. Een kippenvelmomentje.

Meneer van Eijck vertelt met hulp van Beau en Franka een en ander over Nederland en vervolgens houdt Iris een speurtocht over het terrein waarbij de Costa Ricaanse kinderen alles over haring, schaatsen en koningin Beatrix te weten komen. Daarna mogen de meisjes hun gezichten laten schminken of hun nagels laten lakken bij Carlijn, Franka en Iris. De jongens gaan voetballen met Veerle. Nathalie speelt het spel Twister (de kinderen wilden niet meer stoppen) en Lisa houdt een wedstrijd waarbij de kinderen elkaars ballon kapot moeten trappen. De sfeer wordt steeds uitgelatener.

Samen dingen doen brengt je dichter bij elkaar
en dan is de taal geen probleem.


Als tot slot nog een waterballonnenfestijn wordt gehouden door Jodie, zijn de kinderen door het dolle heen. Bezweet en kletsnat stoppen we allemaal met het programma. De kinderen moeten namelijk naar huis. Aan de manier waarop een aantal kinderen hun enthousiasme laat blijken kun je zien dat het een geslaagde ochtend is geworden. Vol trots gaan de Costa Ricaanse kinderen hun gelakte nagels en geschminkte gezichten thuis laten zien. Costa Rica en Nederland zijn een stukje dichter bij elkaar gekomen en de kinderen blijken meer overeenkomsten dan verschillen te vertonen. Donderdag komen we hier nog een keer terug om te gaan schilderen.

Vanuit de school gaan we naar de pizzeria in Bijagua. Hier eten we eens wat anders dan rijst met bonen. Heerlijke grote pizza’s worden ons in verschillende smaken voorgeschoteld. En dat voor een prijs waar we in Nederland om lachen.

De zon brandt intussen behoorlijk en het opzoeken van de schaduw is dan ook geen overbodige luxe.

Na een kort bezoek aan de supermarkt gaat de reis terug naar de lodge. Onderweg zien we nog een paar gieren en wilde kalkoenen. Bij de lodge aangekomen gaan sommigen even afkoelen in de rivier. Vooral meneer Theunissen heeft het daarbij zwaar te verduren met een paar lastige leerlingen die hem onder water willen duwen (of niet Anne en Iris?). Lisa en Nathalie passen op de honden. Weer anderen liggen heerlijk te rusten. Dat zijn niet geheel toevallig de leraren. Die worden toch een dagje ouder.

Het eten is zoals gewoonlijk weer erg lekker en daarna zitten we met z’n allen bij elkaar om moppen te vertellen en raadsels op te lossen. Vooral Lisa is daarbij in topvorm. Tegen half tien zijn we allemaal moe en gaan we lekker slapen.

Costa Rica – dag 6

Vandaag gaan we op bezoek bij de school Santo Domingo. Dit betekent dus weer op tijd opstaan en ontbijten. We raken eraan gewend. De rit is ongeveer 10 kilometer, maar over grindwegen is dat toch een heel eind. De school is wat kleiner dan die van Las Flores en de directrice schijnt wat strenger te zijn. Als we aankomen worden we in het enige klaslokaaltje bij elkaar gebracht. De kinderen zijn in het begin wat afwachtend, maar het ijs is al snel gebroken als de volksliederen worden gezongen. We draaien bijna hetzelfde programma als maandag en je merkt dat we al ervaring hebben. Vandaag mogen Jeroen en Beau hun onderdeel ook doen. Ze gaan Nederlandse woordjes leren aan de Costa Ricaanse kinderen. Sneeuwpop, schaatsen en klompen staan vanaf nu in hun woordenboek.

De verschillende onderdelen verlopen soepel en bij het voetballen gaat iedereen helemaal los. Gelukkig zitten er geen ruiten in het gebouw, anders was dit zeker ons volgende project geworden. De eindstand is 5-4 voor Costa Rica, al werden die wel geholpen door Veerle en meneer Theunissen. Bij het schminken en nagellakken staan de kinderen in de rij en zelfs de “strenge” directrice gaat met mooi gelakte nagels naar huis. We eindigen weer met een waterballonnengevecht. Daarbij houdt niemand het droog. Bij het afscheid staat iedereen te zwaaien en sommigen van ons willen wel blijven.

Afscheid nemen van de kinderen van de school Santo Domingo.

Weer bij de lodge aangekomen gaan we eerst lunchen. ’s Middags staan paardrijden en wandelen op het programma. Het is intussen erg warm geworden en we verlangen nu al naar een duik in de rivier. Bij de wandeling zien we leafcutting ants. Ze sjouwen met boomblaadjes die 5 keer zo groot zijn als zij zelf. William, onze chauffeur (wij dachten dat hij Guillaume heette) loopt mee en wijst ons af en toe op speciale bomen. Mevrouw Ottenheim is onze gids en zij kent de weg op haar duimpje. Daarbij wordt ze wel geholpen door de gele pijlen, maar dat is bijzaak.

De mensen van het paardrijden maken een rondje over de weiden. Vooral Piet zit als een volleerd ruiter op zijn paard.

Bij terugkomst blijkt dat een aantal mensen al voorbereidingen heeft getroffen voor de schilderwerkzaamheden op donderdag. Er zijn letters uitgeknipt om als sjabloon te gebruiken. Omdat dit nu al klaar is, kunnen we lekker gaan zwemmen. De rivier is heerlijk koel en alle vermoeienissen spoelen van ons af. Het lijkt wel vakantie.

Om half acht gaan we aan tafel om te gaan eten. Er is alweer een dag voorbij. Omdat iedereen best wel moe is, gaan we allemaal vroeg naar bed. Alleen de leraren duiken onder het genot van een cerveza nog even in de hot-tub voor werkoverleg. Om half elf houden zij het ook voor gezien.

Costa Rica – dag 7

Vandaag gaan we naar de vulkaan de Arenal. Het zal een lange rit worden, maar onderweg zullen we prachtige dingen te zien krijgen, zo belooft Karien ons. Het begint al met het zien van een slang, een erg giftig exemplaar. Gelukkig zitten wij in de bus. We zien ook een ananasveld en bananenplantages. Na een rit van 45 minuten over de inmiddels bekende hobbelwegen komen we op de grote weg naar La Fortuna, de stad aan de voet van de nog steeds actieve vulkaan de Arenal. Al snel zien we de omtrekken van deze berg, al is de top gehuld in wolken. Je kunt merken dat we hier in meer toeristisch gebied komen. Het is er druk en we zien mooie hotels en resorts. We rijden een klein stukje verder dan La Fortuna om het meer van Arenal te zien. Dit is een kunstmatig aangelegd meer van waaruit we ook de lavastromen kunnen zien die de laatste tientallen jaren naar beneden gekomen zijn. Mensen moeten hier hun auto zo parkeren dat ze onmiddellijk kunnen vluchten als er weer een uitbarsting is. ’s Avonds schijn je ook te kunnen zien dat er gloeiende stenen naar beneden rollen.

Na het bezoek aan het meer gaan we terug naar La Fortuna om er even te shoppen en lekker te eten (ja, ze hebben hier de Burger King). Er worden de nodige souvenirs gekocht en de dollars beginnen aardig op te raken.

Na het shoppen komt de grote verrassing, we gaan niet de vulkaan op, maar we gaan naar een tropisch zwemparadijs met allerlei hotsprings en glijbanen. Er is zelfs een bar in het water. Dat de glijbanen erg hard gaan merken Beau en Anne. Zij stoten hun hoofd. Daardoor zit er bij de rest de schrik even in, maar gelukkig valt alles mee.

Na een paar uur moeten we alweer vertrekken naar de lodge. Het laatste stuk gaat door het donker, maar onze chauffeur ziet desondanks een tapir lopen. Jammer genoeg is hij alweer weg als we terugrijden. Om half acht zijn we terug en kunnen we lekker gaan eten. Daarna is iedereen moe en gaat vroeg naar bed.

Costa Rica – dag 8

Vandaag moeten we aan het werk. We gaan schilderen bij de school Las Flores. De verf moet nog wel even ’s morgens om zes uur gekocht worden (die waren ze vergeten) maar dan kan er begonnen worden. Het voorbereidende werk was al bij de lodge gedaan en daarom zijn we al snel in de weer met het schilderen van de Costa Ricaanse vlag, de wereldbol en de naam van de school.

Na de renovatie samen schilderen.

Alleen bij Anne vragen we ons af waar de meeste verf gebleven is, op de muur of op haar handen. Beau valt intussen in de smaak bij een Costa Ricaanse jongen die bij het afscheid zelfs moet huilen. Meneer Theunissen staat gebroederlijk (of gezusterlijk) met twee moeders op de steiger. Ze verstaan elkaar niet, maar hebben wel lol. Gelukkig houdt Carlijn de boel goed in de gaten. Na drie uur schilderen mag het resultaat er zijn. Bij het afscheid dat daarop volgt zeggen we hasta luego (tot ziens) en niet adios (vaarwel). Het zegt iets over de band die is ontstaan.

Bij terugkomst bij de lodge gaan we eerst eten om daarna in twee groepen paard te rijden. Sommigen durven het al aan om te galopperen. We zien onderweg nog een paar apen in de boom. Alejandro geeft nog even een demonstratie rodeorijden. Na een uurtje zijn we weer terug en ontmoet Franka haar Michael weer. Ze wordt er verlegen van.

Voordat we moeten gaan pakken, kunnen we nog even de rivier en de hot-tub in. De laatste keer alweer want morgen moeten we al om 5 uur in de ochtend vertrekken. De week is voorbij gevlogen. Costa Rica heeft een geweldige indruk bij iedereen achtergelaten en allemaal willen we ooit nog eens terug naar de Carolina lodge. Hier hebben we met z’n allen hard voor gewerkt en het resultaat is fantastisch.

“s Avonds bij het eten nemen we afscheid van Bill en Karien. De emoties komen los. Wat zo’n week niet kan doen met iedereen. We hebben een klein cadeautje gekocht voor Lukas en Benjamin en voor Bill en Karien een boekje waarin we allemaal beschreven hebben hoe we het gevonden hebben bij hen in de lodge. We maken ook meteen de afspraak dat we een reünie organiseren op het moment dat zij in Nederland zijn.

Ook het afscheid van het personeel is allerhartelijkst. Met Jacqueline, een van de leden van het HCRWC (Holand Costa Rica Welfare Committee) wisselen we nog even van gedachten over het project en de mogelijkheden om het resterende geld te besteden. We hebben er alle vertrouwen in dat Karien en Jacqueline hun uiterste best zullen doen om alles in goede banen te leiden en dat de kinderen van de scholen die we hebben kunnen helpen met onze actie beter onderwijs krijgen en de leerkrachten een betere werkplek.

Om half tien gaan we moe maar zeer voldaan naar bed voor een korte nacht.

Costa Rica – dag 9

Om half vijf staan we op om naar het vliegveld te vertrekken. William brengt ons veilig weg en zonder problemen staan we al om 8 uur op het vliegveld. Het inchecken verloopt ook voorspoedig en nadat we de laatste colonnes opgemaakt hebben stappen we in voor de vlucht naar Atlanta.

We zien Costa Rica onder ons kleiner worden, maar het zal niet snel uit onze gedachten verdwijnen. De gastvrijheid van de mensen die van zichzelf best verlegen zijn, de schoonheid van het land, de afwisseling in de natuur. Het zijn allemaal dingen die je niet kunt uitleggen, die moet je zien. Maar ook de enorme armoede in het binnenland heeft ons doe beseffen hoe goed wij het hebben. En dan nog heb je het idee dat je droomt. Het besef dat we een unieke reis gemaakt hebben zal later pas echt tot ons doordringen als we weer terug zijn in ons koude kikkerlandje en helaas weer over moeten gaan tot de orde van de dag.

Na een tussenstop in Atlanta waar we de laatste dollars opgemaakt hebben bij Mac Donalds komen we op zaterdag om 07.30 uur op Schiphol aan. Daar staan de ouders al te wachten met ballonnen, bloemen en nog veel meer. De begroeting is allerhartelijkst en iedereen is toch ook wel een beetje opgelucht dat we weer heelhuids terug zijn. Nadat de eerste ervaringen uitgewisseld zijn vertrekt iedereen naar huis.

Binnenkort zullen we zeker een foto- en filmavond organiseren. Gezien het aantal foto’s dat gemaakt is zouden dat er ook wel eens twee kunnen worden.

Dit is het einde van het reisverslag Costa Rica. Wij hebben ontzettend genoten en hopen dat we jullie dat duidelijk hebben kunnen maken met dit verslag.

Veerle, Franka, Jeroen, Carlijn, Jodie, Anne, Nathalie, Iris, Lisa, Beau, Juul, Janine, Piet, Edwin en Pieter.


Foto´s van de projectscholen

De school is voorzien van een nieuw dak, de kinderen zitten nu droog.

De school is voorzien van een nieuwe overdekte ingang,
geen luxe bij de regenbuien.


De school is geverfd en het dak gerenoveerd en dus weer waterdicht.

Een prachtige nieuwe vloer waar de kinderen op kunnen spelen


<<< Terug